خوانش مضاعف: روش‌شناسی بنیامینی- دلوزی در تحلیل فیلم (همراه با تحلیل فیلم دربار? الی)

هدف این مقاله طرح بحثی روش‌شناختی در باب چگونگی خوانش فیلم از منظری بنیامینی_ دلوزی و نمایش نحو? کاربرد آن از رهگذر تحلیل یک فیلم است. برای این هدف ابتدا پروبلماتیک دوگانگی واقعیت و هنر و یا رابطه داستان و واقعیت یا سینما و واقعیت را به مثابه زمین? نظری طرح مباحث روش‌شناختی حول سینما و تحلیل فیلم توضیح می‌دهیم. سپس با توجه به این زمین? نظری، معرفت‌شناسی دلوزی در باب سینما و چالش آن با مسئل? افلاطونی تقابل بین واقعیت اجتماعی و بازنمایی یا تصویر سینمایی آن را به مثابه اساس نظری روش-‌شناسی بنیامینی- دلوزی در تحلیل فیلم به بحث می‌گذاریم. در اثنای این بحث، روش‌شناسی دلوزی- بنیامینی را در تقابل با رهیافت‌های روش‌شناختی مسلط زبان‌شناختی و روان‌شناختی در مطالعات سینمایی معرفی خواهیم کرد، مقالات بنیامین و دلوز در مطالعات سینمایی به گونه‌ای زیمنه‌ساز پایان دادن به سلط? محتوا -محوری در خوانش فیلم هاست و بنابراین رویکرد دلوز به سینما در تقابل با رهیافت‌های رئالیستی و پدیدار‌شناختی آندره بازن و رهیافت زبان‌شناختی و روانکاوانه کریستین متز است. چارچوب دلوزی- بنیامینی ضمن اجتناب از در افتادن به حوزه مطالع? سینما به مثابه ابزاری بازتابانه در چارچوب سنت بازنمایی، خوانشی مضاعف از سینما ارائه می‌دهد؛ به لحاظ روشی، روش‌شناسی دلوزی- بنیامینی متضمن تحلیل همزمان ابعاد زیبایی‌شناختی فیلم و زمینه‌های اجتماعی – سیاسی آن است. در پایان و برای پایان و تدقیق و تصریح بیشتر مباحث نظری و روشی فیلم «درباره الی» را بر اساس روش‌شناسی فوق مورد تحلیل قرار می‌دهیم.